ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ, Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΛΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΩΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. (ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ) 

  Ο Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, γνωστός ως Ιουλιανός ο Αποστάτης ή Παραβάτης από τους Χριστιανούς, αλλά ως Ιουλιανός ο Μέγας, από την επίσημη ιστοριογραφία, αποτελεί μία τεράστια σε ακτινοβολία μορφή των ταραγμένων χρόνων, των μέσων του τετάρτου μ.χ.χ. αιώνα. Ο Ιουλιανός είναι ο τελευταίος “Έλληνας - Εθνικός”, αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έλαβε ευρεία κλασική παιδεία και ήταν επίσης φιλόσοφος και συγγραφέας.

  Φέρεται να γεννήθηκε το 331 ή το 332 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ανηψιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το Σεπτέμβριο του 337, τέσσερις μήνες μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου, ξέσπασε στρατιωτικό κίνημα στην Κωνσταντινούπολη, όπου μέσα σε μία νύχτα, ο Ιουλιανός έχασε τον πατέρα του και τον πρωτότοκο αδελφό του, ενώ ήταν ορφανός και από μητέρα. Πιό συγκεκριμένα, δολοφονήθηκαν οι δύο αδελφοί του Κωνσταντίνου, ο ένας εκ των οποίων ο Ιούλιος Κωνστάντιος ήταν ο πατέρας του Ιουλιανού, καθώς κι επτά ανήψια του Κωνσταντίνου. Ο εξάχρονος τότε Ιουλιανός και ο άρρωστος αδελφός του Γάλλος, ήταν μαζί με τους τρεις γιούς του Κωνσταντίνου (Κωνσταντίνος Β', Κωνστάντιος και Κώνστας), οι μόνοι άρρενες γόνοι των Φλαβίων, οι οποίοι επέζησαν της σφαγής. Αμέσως οι τρεις υιοί του Κωνσταντίνου ανακυρήχθηκαν Αύγουστοι και οι ανήλικοι Ιουλιανός και Γάλλος, πήραν το δρόμο της εξορίας.

  Ξεριζωμένος από τη γενέτειρά του Κωνσταντινούπολη κι έχοντας χάσει τα ίχνη του αδελφού του Γάλλου, ο εξάχρονος Ιουλιανός βρέθηκε στη Νικομήδεια, στο μακρινό συγγενή του αρειανό χριστιανό επίσκοπο Ευσέβιο, ο οποίος παράλληλα με κάποια σπέρματα χριστιανικής παιδεύσεως, εμπιστεύτηκε τη μόρφωση του Ιουλιανού, σε ένα μορφωμένο Σκύθη ευνούχο, το Μαρδόνιο, ο οποίος είχε αναθρέψει και τη μητέρα του Ιουλιανού. Για τέσσερα χρόνια, ο Ιουλιανός μυήθηκεαπό τη διδαχή του Μαρδόνιου, στον κόσμο του Ομήρου, σε μια κοσμοθεωρία και αντίληψη η οποία άσκησε μεγάλη επίδραση, στη μετέπειτα ζωή του και σύμφωνα με τον ίδιο, αποτέλεσε τη χρυσή εποχή της παιδικής του ηλικίας.

   Το 342, μεταφέρθηκε με αυτοκρατορική διαταγή, στο Μάκελλο της Καππαδοκίας, οπού ξαναβρέθηκε πάλι με τον αδερφό του Γάλλο, με τον οποίο όμως τους χώριζε άβυσσος, λόγω της βαναυσότητας και της στενής αντίληψης του τελευταίου. Γιά έξι χρόνια κοντά στον επίσκοπο Καππαδοκίας Γεώργιο, θα αποκτήσει εξαιρετική γνώση των Γραφών, την οποία θα επιδείξει αργότερα, στο έργο του “Κατά Γαλιλαίων”. Ο Γεώργιος, ο οποίος όφειλε την κοινωνική του άνοδο σε ραδιουργίες, είχε αποφασιστική αποτρεπτική επίδραση, στη θρησκευτική εκλογή του Ιουλιανού.

   Πάντως ο Ιουλιανός κατά το διάστημα αυτό, εκτός των χριστιανικών σπουδών που έλαβε, απέκτησε ευρύτατη κλασική παιδεία, καθώς περνούσε ώρες ολόκληρες στην πλούσια βιβλιοθήκη του Γεωργίου.
   Το 348, θα επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, ακολουθώντας τον αδερφό του Γάλλο. Εκεί θα επιδωθεί με πάθος στη μελέτη της ρητορικής και της φιλολογίας και θα μαθητεύσει κοντά στον εθνικό Νικοκλή και το χριστιανό Εκηβόλιο. Μετά από τρία χρόνια θα διαταχθεί να επιστρέψει στη Νικομήδεια. Εκεί στα είκοσί του χρόνια, θα έρθει σε πρώτη επαφή με τον ¨Ελληνισμό¨, το θρησκευτικό ρεύμα, το οποίο ξεκινώντας από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, διευρυνόταν για να χωρέσει κάθε φιλοσοφικό σύστημα, εκτός από τους επικούρειους και τους σκεπτικούς και κατέληγε στον Πλωτίνο και τον Ιάμβλιχο. Στα 351, θα σπεύσει στην Πέργαμο, όπου και θα μαθητεύσει στον Αιδέσιο, το διασημότερο μαθητή του Ιάμβλιχου. Στην΄Έφεσο, θα μυηθεί στα νεωπλατωνικά μυστήρια, από το φιλόσοφο Μάξιμο και θα επιστρέψει στη Νικομήδεια.

    Στα τέλη του 354, θανατώνεται ο Γάλλος και ο Ιουλιανός θα απομονωθεί στα Μεδιόλανα, καθώς φοβόταν ότι θα τον εκτελέσουν. Χάρη όμως στη δεύτερη γυναίκα του Κωνσταντίου, αυτοκράτειρα Ευσεβία, θα γλυτώσει τα χειρότερα και θα επιβιβαστεί για την Αθήνα. Το Καλοκαίρι του 355, φτάνοντας στην Αθήνα, θα παρακολουθήσει τις διαλέξεις του χριστιανού Προαιρέσιου και του νεοπλατωνικού Πρίσκου. Θα μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, αλλά το Φθινόπωρο του 355, θα ανακληθεί πάλι στα Μεδιόλανα. Απομακρυνόμενο το πλοίο από τον Πειραιά, ο Ιουλιανός, θα υψώσει τα χέρια του προς την Ακρόπολη και θα προσευχηθεί στη θεά της Σοφίας, να τον κρατήσει κοντά της, γιατί προτιμούσε ακόμη και το θάνατο στην πόλη της, από την επάνοδο στο περιβάλλον του δολοφόνου, της οικογένειάς του.

   Περνώντας πάλι ένα διάστημα με την υποψία του θανάτου, πάλι χάρη στην Ευσεβία, θα απελευθερωθεί και θα αναγορευτεί Καίσαρας από τον Κωνστάντιο, σε ηλικία 24 ετών. Όταν στις 6 Νοεμβρίου 355, η πορφύρα έπεφτε στους ώμους του, ο Ιουλιανός ψιθύριζε τον διφορούμενο ομηρικό στίχο: “έλλαβε πορφύρεος θάνατος και μοίρα κραταιή”. Θα ακολουθήσει ο γάμος του με την αδελφή του Κωνσταντίου, Ελένη και στη συνέχεια επί κεφαλής 360 στρατιωτών, θα αναχωρήσει για τη Γαλατία.
   Το Χειμώνα του 356, θα στρατοπεδεύσει στη Βίεννα και θα υποβάλλει τους στρατιώτες του σε στρατιωτικά γυμνάσια και τον εαυτό του στην εκμάθηση των στρατιωτικών και διοικητικών θεμάτων. Το καλοκαίρι του 356, θα πραγματοποιήσει την πρώτη του εκστρατεία κατά των Φράγκων και των Αλαμάννων, όπου θα καταλάβει την Κολωνία Αγριπίννα. Κατά τα πρώτα δύο χρόνια της παραμονής του στη Δύση, θα ανακτήσει την αριστερή όχθη του Ρήνου. Το 357, στην περίφημη μάχη του Αργεντοράτου (Στρασβούργο), θα κερδίσει τις ενωμένες αλαμαννικές δυνάμεις, υπό επτά βασιλείς, με θύματα 6.000 βαρβάρους και μόνο 342 Ρωμαίους στρατιώτες. Έτσι απέκτησε την εμπιστοσύνη των στρατιωτών του και την πίστη στις ικανότητές του, από τον Κωνστάντιο.

   Την επόμενη χρονιά το 357, σχεδίασε και πραγματοποίησε επιτυχημένες επιθέσεις, με στόχο την κατάληψη και των δύο οχθών του Ρήνου. Συγχρόνως, εγκαθίσταται στο Παρίσι, όπου διαχειμάζοντας τους επόμενους τρείς Χειμώνες, θα επιτύχει την αναδιοργάνωση της περιοχής και τη σημαντική μείωση της φορολογίας. Όμως, η επιτυχία της πολιτικής του στη Γαλατία και οι πολεμικές του επιτυχίες, προκάλεσαν τη συκοφάντησή του, από ανθρώπους του αυτοκράτορα. Για αυτό και ο Κωνστάντιος, τον απογύμνωσε από τους πιό αφοσιωμένους συνεργάτες του. Αυτό προκάλεσε την αντίδαση του Ιουλιανού, απέναντι στους συκοφάντες του. Την Άνοιξη του 360, θα ανακηρυχθεί από το αφοσιωμένο στράτευμά του, Αύγουστος. Το επόμενο χρονικό διάστημα, θα κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει τη ρήξη με τον Κωνστάντιο και θα συνεχίσει τις συγκρούσεις του με τους Αλαμάννους. Με πικρία θα διαπιστώσει ότι οι Αλαμάννοι, λειτουργούν με εντολές του Κωνσταντίου και το Καλοκαίρι του 361, θα ξεκινήσει με το στράτευμά του, πορεία, από τη Γαλατία για την Κωνσταντινούπολη. Ο Ιουλιάνος, προσπαθεί, όλο αυτό το διάστημα, να κερδίσει το θαυμασμό των υπηκόων του, υπενθυμίζοντάς τους, ότι είναι άνθρωπος σαν αυτούς, προικισμένος μεν με εξαιρετικές ικανότητες δράσεως, που ακαταπόνητα θέτει στην υπηρεσία τους. Η ηρωϊκή και κλασική αντίληψη ζωής, κυριαρχεί στην ψυχή του.

   Μέσα σε τέσσερις μήνες ο Ιουλιανός, θα προελάσει μέχερι την Ιλλυρία και θα διαχειμάσει στη Ναϊσσό, το Χειμώνα του 361. Για να κερδίσει τη συμπάθεια των πληθυσμών της Ιταλίας και της Ελλάδας, έστελνε επιστολές στις σημαντικότερες πόλεις, στις οποίες εξέθετε το πολιτικό του πρόγραμμα, αλλά και όσα είχε υποστεί από τον Κωνστάντιο. Θα πραγματοποιήσει διορισμούς διαννοουμένων σε θέσεις-κλειδιά, των περιοχών, που τον έχουν αναγνωρίσει. Επίσης σε κάποιες μεμονωμένες πόλεις, θα μειώσει τη φορολογία και θα επανδρώσει τις κενές θέσεις των βουλών τους.
  Όλες αυτές οι ενέργειές του, αντανακλούσαν την πεποίθηση του αναθρεμμένου με την κλασική ελληνική παράδοση Ιουλιανού, ότι η αυτοκρατορία ήταν μία ομοσπονδία ημιαυτόνομων πόλεων, με συνείδηση της ιστορικής τους αποστολής και όχι μία απολυταρχική μηχανή, που καταβρόχθιζε εθνικές και θρησκευτικές παραδόσεις.

Πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους